شیوع هپاتیت b و c در زندانیان مرد در زندان های ایران، سال ۱۳۹۰

چکیده سابقه و هدف: زندان یکی از مهمترین مکان هایی است که در انتقال بیماری های مسری از اهمیت ویژه ای برخوردار است و جمعیت مقیم زندان ها در معرض خطر بالای بیمارهای واگیری همچونhiv و هپاتیت b و c قرار دارند. مطالعه ی حاضر، با هدف تعیین شیوع هپاتیت b و c در میان زندانیان مرد در 6 زندان استان های مختلف کشور در سال 1390 انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه ی مقطعی، 2120 نفر از زندانیان مرد از 6 زندان در استان های تهران (408 نفر)، کرمانشاه (400 نفر)، خراسان رضوی (400 نفر)، کرمان (312 نفر)، اصفهان (300 نفر) و فارس (300 نفر) مورد بررسی قرار گرفتند. جهت آزمایشات  hbsag و antihcv از بیماران نمونه ی خون گرفته شد و با روش الایزا سنجش ها انجام گرفت. یافته ها: افراد مورد مطالعه، در محدوده ی سنی 74-15 سال با میانگین 13±37 قرار داشتند. به طور کلی 73 نفر (4/3%) از نظر آنتی ژن سطحی هپاتیت b (hbsag) و 273 نفر (9/12%) از نظر آنتی بادی ضد ویروس هپاتیت c (hcv ab) مثبت بودند. کمترین شیوع هپاتیت b و c در کرمان (به ترتیب 5/2% و 2/3%) و بیشترین در اصفهان (به ترتیب 3/6% و 6/33%) مشاهده شد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه ی حاضر، آلودگی به عفونت های هپاتیت b و c، شیوع قابل ملاحظه ای در زندانیان کشور دارد. با این وجود، در حال حاضر زندانیان به طور معمول از نظر این عفونت بررسی و غربال نمی شوند. توصیه می شود که مسؤولین، راه کارهایی برای کاهش و جلوگیری از انتقال این بیماری ها در زندان ها به کار بندند.